Charakterystyka/ morfologia

Kardynał szkarłatny (Cardinalis cardinalis syn. Richmondena cardinalis)

Systematyka
Rząd: wróblowi (Passeriformes)
Rodzina: kardynały ( Cardinalinae)
Gatunek: Kardynał szkarłatny (Cardinalis cardinalis syn. Richmondena cardinalis)

Charakterystyka/morfologia

Średniej wielkości ptak śpiewający , długość 21-23 cm i rozpiętość skrzydeł równą 25-31 cm. Waży 45-50 gram. Samiec jest nieznacznie większy od samicy. Zarówno samica, jak i samiec posiadają grzebień z piór umiejscowiony z tyłu głowy, który potrafią stroszyć. Natężenie czerwieni różni się w zależności od płci i od części ciała. Samce są żywo czerwone, samice zaś blado czerwone, beżowe lub brązowawe. U obu płci pióra na grzbiecie są ciemniejsze. Na brzuchu i szyi wyraźnie czerwone. Czoło i gardło jednolicie czarne. Ciemne piórka okalają dziób, a także oczy. Dziób czerwonawej barwy, krótki i gruby. Tęczówki bardzo ciemne. Pyszczek samca jest czarny, zaś samicy szary lub brązowy. Kolor upierzenia samców jest zależny od ilości karotenoidowych pigmentów zawartych w pożywieniu. Ubarwienie wytwarzane jest zarówno dzięki żółtym jak i czerwonym karotenoidom występujących w komórkach spożywanych pokarmów roślinnych. Samce posiadają zdolność metabolizowania karotenoidowych pigmentów, by wytworzyć kolor upierzenia odmienny od koloru spożywanych pigmentów. Podczas okresu głodu samce pomimo spożywania jedynie żółtego pigmentu, stają się bladoczerwone, nie żółte.

Biotop/ preferencje pokarmowe

Pospolite w Ameryce Północnej. Występują we wschodniej i centralnej części kontynentu od Kanady, aż po południowe stany USA. Spotykane także na wyspach - zamieszkują m.in. Hawaje. Preferuje obszary zalesione, ogrody, zarośla i bagna. Bardzo chętnie zamieszkuje również w bliskim sąsiedztwie człowieka, w miastach i okolicach pól uprawnych. Ptaki te są wszystkożerne. Dieta kardynała szkarłatnego składa się głównie (aż w 90 procentach) z nasion chwastów, ziaren zbóż i owoców. Jest to jeden z wielu gatunków ptaków pożywiających się blisko przy ziemi. Ptak ten podskakuje po ziemi w poszukiwaniu odpowiedniego pokarmu. Czasami, lecz rzadziej pożywia się na drzewach lub w zagajnikach. W skład jego diety wchodzą chrząszcze, cykady , koniki polne, ślimaki, dzikie owoce i jagody, zboże (gł. kukurydza i owies), nasiona słonecznika, kwiaty i kora wiązów oraz sok klonowy, pobierany za pomocą otworów wybitych przez dzięcioły. Podczas lata, ptaki te są wybredne w wybieraniu odpowiedniego pokarmu, preferując głównie nasiona i owoce. Zimą są mniej wybiórcze, pożywiają się wszystkim co znajdą z powodu małej ilości pokarmu. Kardynał szkarłatny stosunkowo rzadko pożywiają się owadami, choć są one najważniejszym składnikiem diety piskląt. Dziób kardynała jest krótki i wysoki, wygląda bardzo masywnie. W diecie tych ptaków znajduje się dużo twardych nasion, z którymi radzą sobie doskonale. Zimą odwiedzają karmniki, do których łatwo je zwabić słonecznikiem. Pełnią w swoim środowisku ważną rolę, odżywiając się owocami i nasionami , zupełnie nieświadomie rozsiewając nasiona drzew i krzewów.

Rozwój osobniczy

Buduje luźne, otwarte gniazdo z gałązek, traw, liści i kory, które umieszcza na małej wysokości, do 3 metrów, w gęstym krzewie lub pnączu. Samica składa niewiele, bo około czterech, jaj. Ptaki te łączą się zwykle w pary na całe życie (tworzą związki monogamiczne). Samce często karmią samiczki w ramach zachowań godowych. Razem opiekują się swoim potomstwem. Te niewielkie ptaki bardzo szybko rosną i dojrzewają. Parze kardynałów szkarłatnych udaje się zwykle wychować więcej, niż jeden lęg w roku, a zdarza się, że wychowają aż cztery lęgi. Gatunek ten był bardzo popularny jako zwierzę domowe, od 1918 roku zabrania się trzymania go w niewoli. Ptaki te są bardzo terytorialne, lecz są w stanie migrować w celu uniknięcia ekstremalnych warunków pogodowych lub głodu, spowodowanego brakiem wystarczających ilości pożywienia na zamieszkiwanych przez nie obszarach.

Status gatunku

Gatunek pospolity.

Przygotowała: Wanda Kula